Цыкл вершаў, створаны пад час знаходжання ў творчым адпачынку ў Міжнародным доме пісьменнікаў і перакладчыкаў ў Вентспілсе (Латвія) з 1 па 16 сакавіка 2016 года. Я скраў вясну Я скраў вясну. Схаваў пад грудзі. Я звёз вясну цішком да мора. Цяпер карайце мяне, людзі, Вядзіце хоць да пракурора. Памежнік рэчы трос, халера, І нават вынюхаў … Чытаць далей →
28 сакавіка зайшоў на паэтычны вечар, які ладзілі хрысціянскія дэмакраты. Ён быў прымеркаваны да сусветнага Дня паэзіі. Вядучая, Галіна Каржанеўская, згадала імя Марыі Баравік (Глыбокае) і Маргарыты Тарайкевіч і адзначыла, што эсэістыка Паўла Севярынца па стылю і духу вельмі падобная на паэзію. Вершы чыталі Наталля Бордак, Алесь Спіцын, Зміцер Захарэвіч, Ніна Лістота. Нечакана запрасілі выступіць … Чытаць далей →
Ты не поп, а – Герастрат, Калі Мінск руйнуеш… Асадзі хутчэй назад, Павел, ці ня чуеш? Можа змёрз ты, мо прамок, Мо ў палацах мулка… Хочаш шчэ адзін дамок На сталічных вулках? Дзюрку будзеш мець,– не сыр, Бо не стаць славутым: Не хадзі ў наш манастыр Са сваім статутам. Лепей у Карагандзе Набудуй харомаў, Там … Чытаць далей →
Даўно нешта такога вось не пісалася, і раптам дзіўная рэч — атрымалася. Прачытаю яго на шаманскай імпрэзе «КАРАМБА» 19 лютага ў «Галіяфах». Да Дня беларускай мовы. Чырвоная Злака і сіняя Злака Начныя пульсары – таемныя знакі: Чырвоная Злака і сіняя Злака. Куляюцца злосныя Злакі па столі, Нібыта занадта было алкаголю. На трэцім паверсе шалее сабака, – … Чытаць далей →
Са сьветлым пачуцьцём зьбіраюся сёньня ў Траецкае, на сьвята адкрыцьця кнігарні “Галіяфы”. Кнігарню зачынялі-зачынялі, а яна нечакана паўстала з попелу. Будзе дзе бавіць час, стаміўшыся блукаць крывымі вулкамі. Бо… БО Бадзяцца крывымі вулкамі Мястэчка забытага Богам Нязбытная зараз раскоша Бо Ніколі ня ўведаеш пэўна Хто цябе там перастрэне Куды цябе выведзе цень Бо … Чытаць далей →
У адным з маіх вайсковых лістоў 1982 года, адрасаванаму Алесю Бяляцкаму, быў укладзены вершаваны тэкст. Днямі Алесь даў пачытаць тыя старыя лісты і я звярнуў увагу на тое што часткі радкоў не хапае. “Навошта ты парэзаў верш?” – пытаюся ў Бяляцкага. “Не, я не чапаў, так яно і прыйшло па пошце”. Глянуў я іншыя лісты. … Чытаць далей →
Пад гарой, у чэзлым лазняку Звыкла прахрыпіць груган малітву, Шугане кудысьці за раку Ці на баль паганскі, ці на бітву. Пад гарой ільюцца туманы, – Хутаюць Дняпро халодным пледам… Брохне сом, вярнуўшыся з вайны З маладым нахрапістым суседам. На гары – бярозы на вятры, На гары – вясковая гамонка, Там гырчаць на пеўняў трактары, Дварнякі … Чытаць далей →
Пакуль скачу нібы той заяц, Пакуль не вызнаю вайну… “Сябры” рупліва заганяюць Іржавы цьвік маны ў труну. Я добра чую шэпт зьмяіны І гучны ляскат малатка… Лупіце, што ж, са мной — радзіма, Матуля, жонка і дачка. Кастрычнік, 2015.
Гуляла навальніца па вуліцах сталіцы, царыцы-бліскавіцы ганялі мінчукоў… А мы, нібы вар’яты, што праламілі краты, пад ліўнем ладзім свята таптання чарвякоў. Пярун — наш меч дамоклаў, мы аж да жыл прамоклі хапаем ротам кроплі… Нам хораша, ёў-ёў! 2015.
Ня мог нават уявіць, што верш “Паміж Гомелем і Мінскам” і ягоны пераклад на расейскую мову Кот Лэнд Яда, змешчаныя ў Фэйсбуку, выклічуць цікавасць і ўзагрэюць творчыя памкненні сяброў. Вось што цытуе Ales Bialiatski: Па дарозе з Гомеля на Менск у лісьцёвым залатым тунэлі хуткасьць набывае новы сэнс нібы штрых на сьвежай акварэлі… Э.Акулін. … Чытаць далей →