Патроху рухаюцца справы з аўтабіяграфічнай аповесцю “Пералёт-трава”. Дзіўна, але яна пішацца наадварот: з апошняга раздзела да першага. Такім чынам, да “Чорнага пледа” дадаю новую частку: “Бывай, нямытая Расія!” У ціхай ранішняй вадзе, быццам у крывым люстэрку, складаліся ў пазлы, крышыліся-вычвараліся, адлюстраванні шматлікіх смаленскіх храмаў і сцены тутэйшага крамля. Яшчэ прахалодна, але ўжо стаю басанож у … Чытаць далей →
Урывак з аповесці «Перакаці-поле». Усё, што засталося ў мяне ад ранейшага жыцця – чорны плед. 180 на 200 сантымераў сінтэтычнага ілюзорнага цяпла. Гэтым пледам нядаўна ратавала мяне ад начнога лютаўскага марозу маладая нігерыйка Зэмба, убачыўшы скурчаную постаць пад плотам на украінска-польскім памежным пераходзе ў Шэгінях. Дагэтуль памятаю, як уначы, пры месяцовым святле, ярка свяціліся бялкі … Чытаць далей →
Напрыканцы верасня мінулага года некалькі аблашчаных сонечнымі промнямі дзён правёў у Сувалках. Не адзін. З найпрыгажэйшай жанчынай на ўсё Падляшша. Раніцай, каб зберагчы сон каханай, ціхутка выбіраўся з гатэлю на вуліцы Касцюшкі і разгублена блукаў па ціхаму восеньскаму мястэчку. Уздоўж Касцюшкі размешчана процьма розных адрэстаўраваных архітэктурных славутасцяў: дом Канапніцкай, дом сям’і Нобелеўскага лаўрэата Чэслава Мілаша, … Чытаць далей →
Думаю аб тым, што сталася з цэлым народам, расейцамі. Спрацавала татальная прапаганда? Відаць, трохі ёсць. Але прыгадваюцца ранейшыя часы і маё першае сутыкненне з рэальным расійскім шавінізмам. Было, што мяне запрасілі неяк паўдзельнічаць у якасці госця ад Беларусі ў IV міжнародным фестывалі «Поющие письмена» ў Цверы ў 2012 годзе. Паехаў такі. А што? Перад гэтым … Чытаць далей →
Вечарам 23 лютага, у знакамітым раней Моршыне, мяне агарнула невыносная трывога. Патэлефанаваў жонцы, падзяліўся з ёю сваімі прадчуваннямі хуткай вайны. Сказаў яшчэ і пра тое, што ў Чарнігаў пакуль вяртацца не буду. Галя адказала, маўляў, як ты кінеш дом, усе рэчы, кнігі… Тады ж, адразу, у працяг тае размовы, напісаўся вершык: Па трасерах рваных пульсуючых … Чытаць далей →
Перш чым таемна пакінуць Беларусь пасля ператрусаў і затрымання 14 ліпеня, я ўзважваў на шалях свайго абвостранага сумлення шмат рэчаў: ці магу я вырашыцца “на рывок”, улічваючы свой жахлівы ўзрост, як мне жыць далей без дакументаў, без рахункаў і банкаўскіх картак. І ў прынцыпе без грошай. Улічваў таксама пазіцыю шматлікіх апанентаў, маўляў, “здраднік, кінуў у … Чытаць далей →
Пазайдросціўшы прадпрыймальнаму суседу, які штодзень валачэ з лесу поўны легкавік грыбоў, ты вырашаеш урэшце, адпрэчыўшы ўсе сумненні, далучыцца да ваяўнічага племя грыбашукальнікаў. Справа неблагая. Тым больш зараз, калі родные пералескі топчуць тракамі расейскія танкі і халера яго ведае што нас чакае заўтра: можа будзем сыходзіць у лясы ды капаць зямлянкі… Але спачатку карысна будзе пазнаёміцца … Чытаць далей →
Ідэя гэтага невялічкага апавядання выношвалася цягам 2016 года, а напісалася ў лютым 2017 года. А цябе натхняе зброя. «Зброя, — кажаш, — гэта воля! А без волі нам не жыць і Радзіме не служыць». Анатоль Сыс Зброя мяне вабіла ад самага маленства. Яшчэ зусім нядаўна падавалася, што я добра ведаю, чаму яно … Чытаць далей →
Я шаную сваю левую руку, бо ёсць за што. Не, я зусім не ляўшун, тут справа больш сур’ёзная, лёсавырашальная. Сваёй левай я абавязаны жыццём, і нават двойчы. Падлеткам, гарачым і бескампрамісным, я неабачліва адстойваў тое, што падавалася мне справядлівасцю, не выбіраючы, часам, сродкаў. Неяк чэрвеньскім надвячоркам у прыдняпроўскай вёсцы набрыняла, быццам летняя хмарка хуткім дажджом, … Чытаць далей →
Гэтую няхітрую жыццёвіну распавёў мне нядаўна сусед па лесвічнай пляцоўцы, які штотыдня выязджае на “Масквічы” ў вёску да сваякоў. Я ж толькі запісаў на паперы ягоны аповед. Сцяпан Халява амаль усё жыццё адтаптаў у лесніках. Але ўрэшце надакучыла яму штодзённая адзінота і таму гадоў колькі назад Сцяпан, пакінуўшы занядбаны лясны хутар, перабраўся ў вёску, бліжэй … Чытаць далей →