Алесь Бяляцкі сёння раніцай нагадаў мне пра той самы дзень, дакладней пра вечар, які, як паганая рана, не можа аніяк загаіцца на целе і дагэтуль. Я пра 19 снежня 2010 года. Можа гадзін да 16 я яшчэ не здагадваўся, якой станецца гэтая ноч для Беларусі і для кожнага з нас. Ну так, бачыў дзесятак «ціхароў», … Чытаць далей →
Сэрца сцерці – сэрца — сэр… ца раз ля разля… таецца … каюцца паяцы – пяльцы на пальцы… мышкі ды мальцы… ды ні макаўкі ўслед, ні нават паловы… словы? Дык іх не… Ну іх… нячыстых… Ну іх… Праўды не засталося Як і злосці. След мой не мяккі Як і… 16.12.2019
Сяргею Верацілу Разбягаюцца па снах Непражытыя імгненні, Успацелых апранах Ускудлачаныя цені… Месяцовае святло Нішчыць прывідныя мроі – Сніш пра тое, што было З дзіўным казачным героем. Вось каб жыць – нібыта ў сне – У палёце небывалым, Каб не цені па сцяне, А вагнём жыццё палала. 2019.
У вершы «Адмоўлена» — паказаны складаны псіхалагічны свет чалавека, які чакае выкананне смяротнага прысуду. Упершыню надрукаваны 5 кастрычніка 2-18 года ў газеце «Народная Воля». А ты не верыш, думаеш, што сніцца, Што вось, расплюшчыш вочы і міне… “Адмоўлена ў жыцці”, прысуд, вязніца, І ў сэрцы боль пякучы палыхне. Як чуйна слых свідруе сутарэнне, … Чытаць далей →
Бараў раб я. Баранам У “Бункер” брыду ці ў ”Баркас” Бакардзі бухну бакал Брынзы грызну Не бярэ… ды ну… Бабкі ў трубу… Бармэн, Барбадосу! Бач, клас! А Брэндзі бум? Бр… Бу… бу… бу… Бурліць бярлог Аб-ра-ка-даб-ра Баста бар, бро, Барабанам сяджу Бухім… “Арбу мне, арбу!” — Бармэну кажу Уру ахім! 2018, верасень.
Лета ў дол лістотай падае імкліва, Заціраюць ласьцікам фарбы туманы. Пад нагамі хрупаюць чаўленыя сьлівы, Нос казычуць п’янкім водарам яны. А на ўскрайку вёскі – дзікія аджыны Палымяным лісьцем вабяць зрок здалёк. Не, не стану збочваць з роснае сьцяжыны, На шляху да лета паскараю крок… Зябка ды паныла на палях-абшарах, Дзе зусім нядаўна лётаў матылём. … Чытаць далей →
Чаму не ў час каліна чырванее? Яе вагонь у жніўні недарэчны… Яшчэ паўсюль гуллівыя касмеі, Яшчэ не час лецець да зор, у вечнасць. Паіў і песціў, марыў разам з ёю, І шанаваў бялюткі квет прыўкрасны… Цнатлівы куст, апырсканы крывёю, Не спапяляй жыццё маё заўчасна… 10 жніўня 2018
Хто з арлом, хто з ільвом у кароне, Хто з распяццем Хрыста на крыжы… Ну а мы разам з грознай пагоняй Скрозь баронім свае рубяжы. І ад даўніх часін, аж да сёння, Па абшарах радзімай зямлі – Усё “лятуць і лятуць тыя коні”, Каб і нам было “звацца людзьмі”. 20 сакавіка 2018 года.
Раскіну і я карты, ды, як тая хітравата прыжмураная, з папяроскай у роце, цыганка, усю праўду паведаю пра “Дзеяслоў”. Што было, што ёсць, што будзе. Памятаю, быў нейкі страшэнны эмацыйны ўздым у час, калі ствараўся новы літаратурны праект. Тады я часта сустракаўся з ягоным рэдактарам Барысам Пятровічам і нам было хораша дзяліцца разважаннямі і рэфлексіямі … Чытаць далей →
Пазайдросціўшы прадпрыймальнаму суседу, які штодзень валачэ з лесу поўны легкавік грыбоў, ты вырашаеш урэшце, адпрэчыўшы ўсе сумненні, далучыцца да ваяўнічага племя грыбашукальнікаў. Справа неблагая. Тым больш зараз, калі родные пералескі топчуць тракамі расейскія танкі і халера яго ведае што нас чакае заўтра: можа будзем сыходзіць у лясы ды капаць зямлянкі… Але спачатку карысна будзе пазнаёміцца … Чытаць далей →