Прысвячаю Вользе Бражнік Пад час першай ранішняй кавы з “Кентам” і сэрцам бялюткім на пенцы барыстка інтымна шчабеча аб тым, што адна, а бацькі недзе згінулі ў Штатах. Скідаю даверліва маску, хачу даспадобы быць ёй, смуглатварай паненцы, якая нібыта ўкраінка, а я — беларус, у якога няма ані грошай, ні хаты… Шкадую, што кубачак кавы … Чытаць далей →
Напачатку студзеня 2020 года пад час хваробы засвярбела раптам у душы і на свет з’явілася некалькі новых вершаў… Незвычайных і балючых… «ЗЯЛЁНАЕ СЭРЦА». На досвітку шызым, найгоршаю з зім, пад змятай падушкаю, мулкай і колкай, намацаю я і збяру па адным шэсць каляровых алоўкаў. На канціках — бляклая літар змяя: «Завод імя Сакка й Ванцэцці». … Чытаць далей →
Сяргею Верацілу Разбягаюцца па снах Непражытыя імгненні, Успацелых апранах Ускудлачаныя цені… Месяцовае святло Нішчыць прывідныя мроі – Сніш пра тое, што было З дзіўным казачным героем. Вось каб жыць – нібыта ў сне – У палёце небывалым, Каб не цені па сцяне, А вагнём жыццё палала. 2019.
Бараў раб я. Баранам У “Бункер” брыду ці ў ”Баркас” Бакардзі бухну бакал Брынзы грызну Не бярэ… ды ну… Бабкі ў трубу… Бармэн, Барбадосу! Бач, клас! А Брэндзі бум? Бр… Бу… бу… бу… Бурліць бярлог Аб-ра-ка-даб-ра Баста бар, бро, Барабанам сяджу Бухім… “Арбу мне, арбу!” — Бармэну кажу Уру ахім! 2018, верасень.
Удзірванець, суцішыцца ў траве, Суздром пазбыцца зла, пачуццяў, словаў… Завекаваць і верыць: нехта пазаве Мяне скрозь дзёран прарасці нанова. З малітваю да травяных багоў, Праз карані, бадылле і атаву, З палону кучаравых мурагоў Паўстану зноў спагадным і ласкавым. 2017.
Адсвяткаваў свае 55 год, як кажуць — «два сярпы». На гэтую тэму напісаўся вось гэты верш. Ну і сябры нешта таксама дадалі. Няхай застаецца тут. ДВА СЯРПЫ Сярпы за плячыма – яшчэ не прычына Няўмольны зыход планаваць… Яшчэ ёсць найлепшая ў свеце жанчына, Што ўмее караць і кахаць. Яшчэ засталіся пякучыя словы Нянавісці і … Чытаць далей →
Даволі эсклюзіўная спроба інтэрвію для гомельскіх даследчыкаў паэтычнай творчасці. 1 Якую ролю адыграў горад Гомель у станаўленні Вашай творчай асобы? Горад над Сожам – адзіны і непаўторны, ён прыйшоў у маё жыццё ў падлеткавым узросце, заклаўшы пры гэтым асновы не толькі жыццёвае мудрасці, але і разуменне прыгожага, паэтычнага, філасофскага. Стасункі з гэтым горадам складаліся вельмі … Чытаць далей →
Беларуска–украінскім творчым вечарам “Гутарка” завяршыўся ў Львове інтэлектуальны і літаратурны 2016 год. 23 снежня ў “Штаб-кафэ” сустрэліся паэты і перакладчыкі з дзвюх краін. Беларускі паэт, перакладчык і праваабаронца Сяргей Сыс прывёз з сабой нямала вершаў і цікавых гісторый пра сваё жыццё і культурна-моўны стан у Беларусі. “Тут, у вас, лягчэй дыхаецца” — казаў ён, таму … Чытаць далей →
Чарговая суперская знаходка! Корпаючыся ў асабістым архіве ўчора адшукаў верш Галі Дубянецкай. Аўтарка пра яго ўжо нават і не памятае. Гэты верш нават і не друкаваўся ніводнага разу. Тут — першая публікацыя. Чытайце. Мазаіка над безданню Мы заварожаны размовай як старадаўнім рытуалам Мы заварожаны размовай як улюбёнаю гульнёй І зноў такое адчуванне бы са знаёмага крышталю – … Чытаць далей →
Шчымлівы настрой… балючы верш… самота ад непапраўна страчанага… Сёння тут пануе пустэча. Мой сусвет сум трушчыць ізноў. Раскаціліся сны… Дарэчы – Я Цябе пазычала і ў сноў. Сны віруюць па гэты бок Леты. Я прачнуся ды хутка пайду — Бо — ня ведаючы — ведаю, дзе Ты, Ці на шчасце, ці на бяду. … Чытаць далей →