проза

Некалі мой самы першы паход на буржуазную Літву, які доўжыўся амаль дзесяць дзён, скончыўся ў цягнічку “Вільня-Менск”. Старанна давёўшы выраз твару да стану скамянелага грызуна, я лісьліва зазірнуў у вочы мытніка-удава. Гэта выратавала добрую батарэю бутэлек з летувіскімі напоямі ад безумоўнай канфіскацыі. Цяпер – спаць! Але ці заснеш, калі душа трымціць у чаканні хуткай сустрэчы … Чытаць далей →

Недзе паміж Фінскім залівам і Ладагай. Суворая зіма 1982 года. Савецкае войска. Мароз 34 ніжэй за нуль. Я, малады і прыгожы, як вецер, — начальнік начной змены качагараў. Галоўны, так бы мовіць, Люцыпар у гэтай гнілой балоцістай мясцовасці. На двары кацельнай – агромністыя горы вугалю, які прамерз так, што і дынамітам яго не раструшчыць. Але … Чытаць далей →

У 1981 годзе некалькі чалавек стварылі літаратурную супольнасць ды пачалі разам пісаць кароткія гумарыстычныя рэчы, галоўным героям якіх нязменна быў зборны вобраз студэнта філфака Міхася Бульбаносава. Чаму Арцель №61? Проста. Гэта нумар кватэры ў інтэрнаце Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта. На той час там жылі сярод іншых – Алесь Бяляцкі, Эдуард Акулін і Сяржук Сыс. Часцяком у … Чытаць далей →

Ад часінаў Вядзьмака Лысагорскага ды “Сказа пра Лысую Гару” з усімі яго працягамі, гэная Гара, што пад Заслаўем, вядомая дзе-нідзе ў свеце як сталае апірышча творчага люду, як таемнае, паганскае месца, дзе шмат чаго пераблытана, дзе адбываюцца дзіўныя з’явы, дзе часам нараджаюцца мацаковыя творы. Тут можна халодным снежным прыцемкам па дарозе аднекуль у нікуды нечакана … Чытаць далей →

Будні дзень Міхайлавіча пачынаецца дакладна ў 7 гадзін раніцы. Звычайна, за выключэннем рэдкіх святаў ды выходных, калі ня трэба думаць пра службу, ён “на аўтамаце” ставіць на пліту гарбатнік, педантычна голіцца і шукае чыстыя шкарпэткі.  Затым гатуецца кава, якая выпіваецца, як кажуць, на бягу, а кубак застаецца да вечара ў вітальні на тумбачцы. Праз паўгадзіны … Чытаць далей →

Эсэ “Край Сысоў”  публікавалася замест прадмовы ў кнізе пазіі “Стрэмка”. Упершыню надрукавана ў газеце “Наша Ніва”, 2006 Мая радзіма – мой Смутак. Пакаленні продкаў маіх – на многіх могілках, што раскіданыя над чырвоным глінішчам дняпроўскага абрыву ад Холмеча да самай Заспы, на гэтай спрадвечнай паласе жыцця. Усе яны пахаваныя па-славянску, нагамі на ўсход. А на … Чытаць далей →

Старадаўны парк па-над стромкім берагам Сожа – візітная картка Гомеля. Некалі гэты маляўнічы куток горада з палацам Румянцавых-Паскевічаў лічыўся адным з найпрыгажэйшых на абшарах савецкай імперыі. Збольшага парк не страціў свайго хараства і зараз, хаця ў апошнія часы і ён не пазбег прыкрых зменаў, слядоў сучаснай эрзацкультуры, якая спехам ствараецца для масавага спажывання. Тым не … Чытаць далей →

Упершыню гэтыя мініятурныя запісы былі апублікаваныя ў альманаху “Тэксты”. Дарэчы, 31 кастрычніка адбылася прэзентацыя альманаха актуальнай літаратуры «ТЭКСТЫ» №4  “Гэта не мой варыянт” Прэзентацыя кнігі Леры Сом “Каралева прыйдзе ноччу” на Управе БНФ, сустрэча з  групай “Індыга” і яе салісткай Русяй. Лера чытала вершы невыразна, спявала крыху лепей. У зборнiку, якога аніхто на прэзентацыі так і … Чытаць далей →

Дзядзька Эдзік і пачатак хваробы Мне з маленства шанцавала на кнігі. Па чарзе, у светлых пакоях некалькіх дамоў, дзе жылі бацькі, пакуль не адбудавалі ўласных цагляных харомаў на Лугавой вуліцы ў вёсцы Заспа, тулілася ў кутку спрадвечная “качэўніца” – драўляная “этажэрка” з чатырма паліцамі, на якой у два шэрагі стаялі кнігі. І хаця чытаць самастойна … Чытаць далей →