Яшчэ задоўга да шостай раніцы я ціха выйшаў з кватэры і рушыў на прыпынак: карцела хутчэй пакінуць гэты гнюсны мянтоўскі горад. Крыху адыйшоўшыся ад шматпавярховіка, угледзеў на клумбе нож – вялікі нож з чорным дзяржалам і доўгім бліскучым лязом. “Ну вось, ізноў нож”. Нешта занадта часта ў апошнія гады натрапляю на нажы, знаходкі гэтыя – … Continued
У 1986 годзе я скончыў завочна Гомельскі кааператыўны тэхнікум, атрымаўшы, невядома з якіх памкненняў, дыплом таваразнаўцы. Уладкаваўся ў ціхім старадаўнім Чачэрску на працу ў райспажыўтаварыства. Некаторы час мне собіла жыць у цешчы, у вёсцы над Сожам, за колькі кіламетраў ад райцэнтра. Зразумела, што на звыклы лад жыцця накладвалі свой адбітак і вясковыя клопаты. Аднойчы чэрвеньскім … Continued
Некалі мой самы першы паход на буржуазную Літву, які доўжыўся амаль дзесяць дзён, скончыўся ў цягнічку “Вільня-Менск”. Старанна давёўшы выраз твару да стану скамянелага грызуна, я лісьліва зазірнуў у вочы мытніка-удава. Гэта выратавала добрую батарэю бутэлек з летувіскімі напоямі ад безумоўнай канфіскацыі. Цяпер – спаць! Але ці заснеш, калі душа трымціць у чаканні хуткай сустрэчы … Continued
Недзе паміж Фінскім залівам і Ладагай. Суворая зіма 1982 года. Савецкае войска. Мароз 34 ніжэй за нуль. Я, малады і прыгожы, як вецер, – начальнік начной змены качагараў. Галоўны, так бы мовіць, Люцыпар у гэтай гнілой балоцістай мясцовасці. На двары кацельнай – агромністыя горы вугалю, які прамерз так, што і дынамітам яго не раструшчыць. Але … Continued
У 1981 годзе некалькі чалавек стварылі літаратурную супольнасць ды пачалі разам пісаць кароткія гумарыстычныя рэчы, галоўным героям якіх нязменна быў зборны вобраз студэнта філфака Міхася Бульбаносава. Чаму Арцель №61? Проста. Гэта нумар кватэры ў інтэрнаце Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта. На той час там жылі сярод іншых – Алесь Бяляцкі, Эдуард Акулін і Сяржук Сыс. Часцяком у … Continued
Ад часінаў Вядзьмака Лысагорскага ды “Сказа пра Лысую Гару” з усімі яго працягамі, гэная Гара, што пад Заслаўем, вядомая дзе-нідзе ў свеце як сталае апірышча творчага люду, як таемнае, паганскае месца, дзе шмат чаго пераблытана, дзе адбываюцца дзіўныя з’явы, дзе часам нараджаюцца мацаковыя творы. Тут можна халодным снежным прыцемкам па дарозе аднекуль у нікуды нечакана … Continued
Будні дзень Міхайлавіча пачынаецца дакладна ў 7 гадзін раніцы. Звычайна, за выключэннем рэдкіх святаў ды выходных, калі ня трэба думаць пра службу, ён “на аўтамаце” ставіць на пліту гарбатнік, педантычна голіцца і шукае чыстыя шкарпэткі. Затым гатуецца кава, якая выпіваецца, як кажуць, на бягу, а кубак застаецца да вечара ў вітальні на тумбачцы. Праз паўгадзіны … Continued
Эсэ “Край Сысоў” публікавалася замест прадмовы ў кнізе пазіі “Стрэмка”. Упершыню надрукавана ў газеце “Наша Ніва”, 2006 Мая радзіма – мой Смутак. Пакаленні продкаў маіх – на многіх могілках, што раскіданыя над чырвоным глінішчам дняпроўскага абрыву ад Холмеча да самай Заспы, на гэтай спрадвечнай паласе жыцця. Усе яны пахаваныя па-славянску, нагамі на ўсход. А на … Continued
Старадаўны парк па-над стромкім берагам Сожа – візітная картка Гомеля. Некалі гэты маляўнічы куток горада з палацам Румянцавых-Паскевічаў лічыўся адным з найпрыгажэйшых на абшарах савецкай імперыі. Збольшага парк не страціў свайго хараства і зараз, хаця ў апошнія часы і ён не пазбег прыкрых зменаў, слядоў сучаснай эрзацкультуры, якая спехам ствараецца для масавага спажывання. Тым не … Continued
Упершыню гэтыя мініятурныя запісы былі апублікаваныя ў альманаху “Тэксты”. Дарэчы, 31 кастрычніка адбылася прэзентацыя альманаха актуальнай літаратуры “ТЭКСТЫ” №4 “Гэта не мой варыянт” Прэзентацыя кнігі Леры Сом “Каралева прыйдзе ноччу” на Управе БНФ, сустрэча з групай “Індыга” і яе салісткай Русяй. Лера чытала вершы невыразна, спявала крыху лепей. У зборнiку, якога аніхто на прэзентацыі так і … Continued