Змяшчаю адзіны пераклад верша Уладзімера Агафонава на беларускую мову, зроблены мной. Можа яшчэ нехта таксама перакладаў. Пра тое – мне невядома. А яшчэ я ўдзячны лёсу, што ён нас некалі звёў разам. Ён цяпер жыве недзе на Украіне, кажуць у Крыму. Яго нават называюць Адміралам Лісінай Бухты… У маёй новай кнізе вершаў “Павук”, якая неўзабаве … Чытаць далей →
Гісторыя забытай паліцы Мяцёлка з павіных пёраў, штучнага пуху абмятае карэньчыкі кніжак, жаўцё тэатральных праграмак, “акторы” з якіх ужо сталі старымі, альбо святкуюць з Усімі Святымі. Мяцёлка выпала з далоні, скамечаныя літары паажывалі, загукалі ўвосень вясну. Ізноў Рамэа ашалеў невыносна, тады як Джульета, поўная стрыманасці, апантаная сапраўдным каханьнем. Ізноўку рыцар на асьле напіхваў страўнік кілбасой. … Чытаць далей →
Аднаго з выбітных сучасных паэтаў Чарнагорыі Андрыя Радулавіча ведаюць далёка за ягонымі роднымі гарамі: паэтычныя творы Андрыя перакладзеныя на два дзясяткі еўрапейскіх моў, сярод якіх італьянская, румынская, расійская, украінская, грэцкая, польская, іспанская, англійская, французская… Чарга — беларускай. У вершаваную нізку, прапанаваную ўвазе чытачоў «Літаратурнай Беларусі», увайшлі пераклады з кнігі «Снежная азбука», якая ўбачыла свет у 2007 … Чытаць далей →
Верш “Павук” стаўся назваю маёй новай паэтычнай кнігі, якая, насамрэч, не такая ўжо і новая. Сапраўды, мне цяжка давалася рашэньне назваць зборнік вершаў менавіта так. І каб больш не сумнявацца ў выбары – адправіў яе сёньня ў набор. А кнігу “Павук” склалі вершы, створаныя за вельмі працяглы прамежак часу, ад 1979 года аж да сёньня. … Чытаць далей →
Адзінае месца на сьвеце, дзе я адчуваю сябе дома – Беласток. Не ведаю, адкуль такое адчуванне, але вось натхніўся і верш нават прысвяціў гэтаму гораду. Ён, дарэчы быў надрукаваны ў беластоцкай “Ніве”, ды і ў “Нашай ніве”, ды і шмат у якіх іншых газетах. У гарадах блукаў далёкіх, Губляўся ў скопішчы людзей, І толькі … Чытаць далей →
21 жніўня 2010 года ва Украіне адзначалася 85-годдзе з дня смерці таленавітага пісьменніка, сатырыка і публіцыста Восіпа Макавея (1867–1925), творчасць якога доўгі час была незаслужана паўзабытая. Адзіная ягоная кніга «пры Саветах» «Вибрані твори» выйшла ў 1954 годзе. Між тым ён падтрымліваў цесныя кантакты з Іванам Франко і Лесяй Украінкай, пісаў сатырычныя фельетоны і гумарыстычныя навелы, … Чытаць далей →
Вельмі кранальны верш на украінскай мове неяк патрапіўся мне ў livejournal. Яго аўтар вядомы мне пад імем vichno-zakohana. Яшчэ магу здагадвацца, што жыве яна ў Львове, ці недзе непадалёку. Ды і няважна гэта. Галоўна, што захацелася перакласці гэты верш па-беларуску. Што я і зарабіў. *** Жанчына праз вуліцу доўга чакае зялёнае Пачуцці як і парфумы … Чытаць далей →
Гэтая невялікая падборка перакладаў маіх вершаў на ўкраінскую мову няхай будзе сімвалічным знакам удзячнасці маім дарагім сябрам з Украіны, якім няпроста зараз даводзіцца там, дома. У падборцы — розныя аўтары перакладу, сівыя і маладзенькія, розныя творы, славутыя і малавядомыя, розныя часы майго дзіўнага жыцця… *** Не вертається постріл і слово… А жінки, що кохалися з … Чытаць далей →
Ловіць татка плотак на Дняпры, Мамка гулянятам ладзіць клетух… На глухім стаіўшыся двары, Я на смак каштую цыгарэту. Бацька п’е з суседзямі віно, Варыць мама сьціплую вячэру… Першы раз дзявоцкія ў кіно Грудзі да рукі сваёй прымераў. Цягнуць гусі тату з-пад гары, А мяне ў жыцьцё зьбірае маці… Шмат гадоў адсьнежыць, адгарыць – Госьцем я … Чытаць далей →
Як выпраўляюся ў паход – заўжды, па-джэнтэльменску, сваю экспансію на Ўсход спыняю на Смаленску. Ля сценаў велічных крамля палохаю смалянаў: “Віват, крывіцкая зямля, Край кніжніка Рамана!” Даруйце гэтакі імпэт, – Хаця, чаго дзівіцца! Не таямніца, не сакрэт: “Смаленск – мая сталіца”. Тут мой Дняпро і сем халмоў, Царква на Гарадзянцы… Вось тут бы жыць, ды … Чытаць далей →