Змяшчаю адзіны пераклад верша Уладзімера Агафонава на беларускую мову, зроблены мной. Можа яшчэ нехта таксама перакладаў. Пра тое – мне невядома. А яшчэ я ўдзячны лёсу, што ён нас некалі звёў разам. Ён цяпер жыве недзе на Украіне, кажуць у Крыму. Яго нават называюць Адміралам Лісінай Бухты… У маёй новай кнізе вершаў “Павук”, якая неўзабаве выйдзе ў свет, змешчаныя вершы, прысвечаныя Агафонаву. Але гэта – іншая гісторыя, да якой абавязкова вярнуся.
***
Пуцявінамі якімі ходзіць Бог,
З кім і дзе Ён часам вечаруе?
Я Яго, дальбог, дагнаў бы, калі б змог,
Ці насустрач выбег, хай даруе.
Сумаваў Ён на шляху ў Ерусалім:
На Галгофу – цяжкая дарога.
Ён з усімі быў, і ў той жа час адзін;
Чалавеку дрэнна аднаму і дрэнна Богу.
Сам сыйду, дык будзеце шукаць…
Без мяне – і сьцежкі-сіраціны,
На шляхі касьмічныя глядзяць,
Сузіраюць зорныя ільдзіны.
Мне нічога больш ня трэба наўздагон,
Толькі б выпадкам хацеў яго сустрэць я,
Каб сказаць аб тым, што без яго
Мы зусім адны на белым сьвеце.
А вось гэта – арыгінал:
по каким дорогам ходит Бог
с кем и где Он коротает вечер
я б догнал Его конечно если б смог
или побежал Ему навстречу
Он грустил идя в Ерусалим
трудный путь с Фавора на Голгофу
был со всеми вместе и всегда один
плохо человеку одному одному и Богу плохо
будете искать Меня когда уйду
и теперь все тропки одиноки
смотрят на далекую звезду
смотрят вверх на звездные дороги
ничего не надо ничего
только бы случайно на дороге встретить
и сказать про то что без Него
мы совсем одни на этом свете.
Тут змешчаныя некаторыя вершы Уладзіміра Агафонава.