Наглядзеўся я на гэтае гора, болей не хачу. Лепей ніколі не ведаць і, крый Божа, не бачыць, як паміраюць прыгожыя, як людзі, птушкі. Даўнавата гэта было. На выходныя быў выбраўся неяк на радзіму, да маці ў вёску Заспа. Малодшая сястрычка выбегла з хаты і, не хаваючы радаснага хвалявання, павяла мяне на гаспадарчы двор, дзяліцца загадкавай … Чытаць далей →
Ён наўпрост сядзіць у маленькім кухонным пакойчыку. Стары гадзінннік на шафе, як метраном адлічвае нейкія адно вядомыя яму рытмы. У шафе пануе звычайны халасцяцкі вэрхал, які нагадвае, што гаспадар кватэры да ўсяго таго яшчэ і веган – набор усіх магчымых крупаў і індыйскіх запраў да іх перасыпаецца з адной паліцы на другую. На кухні спякотна … Чытаць далей →
Досыць рэдкая на Беларусі кніга пра Анатоля Сыса. Містычна-шаманская, рамантычная. Раю глянуць. «У Гарошкаве найбольш не хапала ракі, якая пад уплывам прачытанага, здавалася, будзе цячы тут замест вуліцы. Той вобраз магутнай вады ўнушалі асабліва трывожныя радкі пра крыгаход напрадвесні. Запамяталася карціна. Навокал ноч. Анатоль разам з матуляй не спяць. Слухаюць як прабуджаецца Дняпро. Спалучэнне стыхіі з бяссонніцай … Чытаць далей →
Ня мог нават уявіць, што верш “Паміж Гомелем і Мінскам” і ягоны пераклад на расейскую мову Кот Лэнд Яда, змешчаныя ў Фэйсбуку, выклічуць цікавасць і ўзагрэюць творчыя памкненні сяброў. Вось што цытуе Ales Bialiatski: Па дарозе з Гомеля на Менск у лісьцёвым залатым тунэлі хуткасьць набывае новы сэнс нібы штрых на сьвежай акварэлі… Э.Акулін. … Чытаць далей →
У 2010 годзе папрасілі нас напрыдумляць для беларускамоўнага садочка, які наведвала нашая дачка Станіслава, розных загадак, пра тэхніку, электрычнасць, вадаправоды і г.д. Вось і атрымалася крыху такога дабра… Можа раптам каму спратрэбіцца для дзетак, а можа нехта малюнкаў яшчэ да гэтага наробіць… Ці ў «Гарбузік» возьмуць… Пад вакном у нашым доме На сцяне вісіць гармонік, Хоць … Чытаць далей →
Жахлівая сітуацыя з мастаком Ляпіным пагаршаецца. Нават мне, сутыкаючыся штодзень з жыццёвым негатывам, робіцца неяк не па сабе. Што ж гэта робяць з чалавекам? І калі гэта ўсё скончыцца? Вось што напісаў Аляксей Ляпін: «Ну, што Вам напісаць, сябры? А? Я не магу атрымаць перавод. Я працую ў агародзе інтэрната, капаю зямлю. Мне ўчора быў … Чытаць далей →
Здаецца ў Ополе на кірмашы ўдала нарваліся на два “Ікарусы” “карабейнікаў”: першы з Баранавічаў, другі – аднекуль з Украіны. То быў апошні дзень іхняга гандлю; звычайна гандляваць прыяжджалі на 2-3 дні, каб спехам распрадаць тавар і хутчэй вярнуцца з якой сотняю даляраў дадому, на працу. З гэтае нагоды напрыканцы гандлю ў гасьцей з Усходу можна … Чытаць далей →
Адметнасць гэтай кнігі ў тым, што яна выйшла ў фармаце білінгва: тут поруч з аўтарскімі рускамоўнымі тэкстамі змешчаныя іх пераклады на беларускую мову. Незвычайна таксама, што некаторыя вершы маюць некалькі варыянтаў перакладу. Як зазначыў вядоўца вечарыны і перакладчык вершаў Любы Турбіной Сяржук Сыс, жаданне перакласці тэкст, што ўзнікае пасля знаёмства з ім, сведчыць пра дасканаласць твора. … Чытаць далей →
Уцякаю ад вай-фаю, скайпа, мэйла і фэйсбука, Кіну ўсё, хоць ненадоўга, ды на Лысую Гару… Пад’ядаць шпінат са шчаўем, і смарчкі-страчкі з латукам, Там дажджамі буду мыцца, там пад Сонцам загару. Там – магнат я і гуру. Уцякаю ад маршрутак, ад метро, і ад трамваю, Каб нагамі перамераць шлях адгэтуль і туды, Дзе казыча … Чытаць далей →
19 красавіка вечарам глядзелі з жонкай Галінай Дубянецкай на youtube, як я чытаў некалі верш Ярылы Пшанічнага «325.000 бутэлек шампаньскага». Чамусьці раптам узгадалася. А нараніцу, 20 красавіка Зміцер Вішнёў літаральна зьбіў мяне з ног, пакалечыў сваім тэлефанаваннем: паэт Пшанічны памёр учора на могілках каля пасёлка Нарач, там дзе пахаваныя ягоныя продкі, — тромб, кажуць. Тыдзень … Чытаць далей →