Разглядаючы другую кніжку Сержука Сыса “Павук”, займеў пачуццё незадаволенасці, таму і пачну адразу савою аб пень, ці пнём аб саву. Ведаю, што вынік будзе аднолькавы: саве – балюча. Кнігі – няма. У сэнсе, што кніга ёсць і ў той жа час кнігі няма. Ёсць спроба, паставіўшы пад вершамі даты, скіраваць чытача на тое, што на … Чытаць далей →
Шчодрыя снегапады напрыканцы студзеня агарнулі мяне нейким элегічным настроем, а ў выніку нарадзіўся лірычны верш, прысвечаны Сяргею Верацілу і лысай Гары, дзе ён пакінуў амаль дзесяць год свайго жыцця. Сёння там – пустэльна і бялютка, ажно мурашкі па скуры бягуць. Паслухай, дзядзечка, у нас Усё засьнежана дарэшты… Чытаць па сьнезе — самы час, Ды нешта … Чытаць далей →
Няўдзячная гэта справа: паэту пісаць пра паэзію ды яшчэ і не сваю, але я згадзіўся. Ні ў якім разе не імкнуся сваімі допісамі падмяніць аналітычныя артыкулы нашых прафесійных крытыкаў, а яны яшчэ з’явяцца. Усё, што я тут скажу, цалкам суб’ектыўна і не павінна ўспрымацца аніяк іначай, як з’яўляецца выключна суб’ектыўнай любая паэзія, асабліва лірычная. А … Чытаць далей →