Уцякаю ад вай-фаю, скайпа,
мэйла і фэйсбука,
Кіну ўсё, хоць ненадоўга,
ды на Лысую Гару…
Пад’ядаць шпінат са шчаўем,
і смарчкі-страчкі з латукам,
Там дажджамі буду мыцца,
там пад Сонцам загару.
Там – магнат я і гуру.
Уцякаю ад маршрутак,
ад метро, і ад трамваю,
Каб нагамі перамераць
шлях адгэтуль і туды,
Дзе казыча вецер ноздры,
дзе адчайны птах сьпявае,
Дзе хіба ўначы прысьняцца
нашы лёсы-гарады…
Шклобетонныя сады.
2015