Верш “Павук” стаўся назваю маёй новай паэтычнай кнігі, якая, насамрэч, не такая ўжо і новая. Сапраўды, мне цяжка давалася рашэньне назваць зборнік вершаў менавіта так. І каб больш не сумнявацца ў выбары – адправіў яе сёньня ў набор. А кнігу “Павук” склалі вершы, створаныя за вельмі працяглы прамежак часу, ад 1979 года аж да сёньня.
«Месцамі аголена, недзе балюча, часам наіўна”, – падвёў рысу Філосаф. “На дзіва непасрэдна і чыста” – прызнаўся аўтар Буквара. “Змрочна і гнятліва” – уздыхнуў Сябра. А брытанскі прафесар-філолаг адзначыў: “Хоць паэт вызнае сябе гарадскім жыхаром, аднак таямніцы і нават небясьпекі прыроднага сьвету вабяць яго, і не ў апошнюю чаргу дзеля мудрасьці, што адкрываецца там”. Ісціна ж, як лічу я сам, недзе пасярэдзіне.
ПАВУК
Штогод з тумановае ніткі
Пляце свой нерат някідкі
Сусед мой даўні, павук.
Чакае, схаваўшыся ў слівах,
Каб выскачыць раптам імкліва
На мухі даверлівай гук.
Хіба гэты свет перайначыш?
І вось муха ў нераце плача,
Павук жа ізноў на піры.
Блішчыць павуцінка на сонцы,
І вабіць у пастку бясконца
Хмары ліхой жамяры.
Раз-пораз мы бачымся, браце,
З табою, калі я ня ў хаце,
А йду да цябе пад страху.
Вось каб у цябе, паляўнічы,
Цярпеньня хоць крупку пазычыць…
Ды толькі прасіць не магу.