Назбіралася шмат новых вершаў, тэкстаў, перакладаў… Ужо блытаюся ва ўсім гэтым. Ужо яно замінае думаць далей. То трэба патроху пазбаўляцца ад гэтай важкай ношкі, каб крочыць далей весялей. Ніжэй – апошняе паэтычнае, віленскае.
Жоўты мост (Geltonasis tiltas)
Дзмітрыю Строцаву
Трапеча на вятры дзівосны жоўты мост –
дарога ў лес, чароўны і чарнічны.
Ярамі, кручамі, пагоркамі – наўпрост
блукаю борам, быццам паляўнічы.
Трывожаць пахі дрэў, ігліцы і грыбніц –
прынюхваюся, ноздры раздзімаю,
як звер, што прагна п’е ваду з крыніц
і нетры асцярожна аглядае.
Казыча слых аркестр нябачны ў шатах дрэў,
сасна рыпіць, пяшчотна лес шапоча,
галінка хрусне пад нагою неспадзеў:
“Аларм! Аларм!” – сарока застракоча…
Як заварожаны застыў у поўны рост –
такая мілата, аж невымоўна…
Трапеча на вятры дзівосны жоўты мост,
дарога ў лес, чарнічны і чароўны.
5 траўня 2024 г.
Чакаеш…
Чакаеш чагосці важнага, ці драбязы, чакаеш азартна
спачатку сталення, сонечнай раніцы і падарункаў
на святы, і проста так… хоць чаго, без ніякай нагоды…
Чакаеш, як рыбіна ўхопіць знянацку прынаду, а ты
не ведаеш нават, якая яна – залатая ці срэбная, ці…
То лета чакаеш млосна, залеваў, грыбнога шаленства…
Калісьці чакаў міленіуму: думаў, а як там будзе далей?
Дзіця! Далей усё тое ж: будзёнасць, стома і праца…
Чакаеш дачку да апоўначы, а сына чакаеш зранку,
таксама чакаеш, калі ўрэшце жонка скажа: “Хадзі…”
Яшчэ адпачынку чакаеш,
а ён праляціць, як заўсёды, маланкай, бязглузда і марна
І вось, падаецца, і тое было, і іншае, і тое, чаго не чакаў,
але ты чакаеш далей… а раптам ня ўсё, а раптам яшчэ…
Цяпер вось начэй чакаеш і сноў, каб забыцца на беды…
Чакаеш вяртання каханай, якая сыйшла ад цябе
з лёгкім сэрцам і смехам… пігулак чакаеш жменю…
памылку ў дыягназе – і дактары не святыя таксама –
усмешкі прыязнай чужой, выпадковай… і прапановы
на кнігу ўспамінаў ад важнага выдаўца…
урэшце чакаеш чакання канца.
8 траўня 2024 г.
****
Бягу-бягу сцяжынай вузкай,
І да падэшваў ліпне глей.
Раблю сабе перазагрузку,
шукаю шанец жыць далей…
Забыўся шлях да Беластоку,
Дадому шлях даўно забыў.
А глей учэпісты, глыбокі,
Нібыта ў памяці нарыў…
Не адпушчае мозг былога,
Дарэмна “delet” цісну я.
Куды вядзеш мяне, дарога,
Зноў у тупік, у ні..уя…
19 траўня 2024 г.
Анёлы ў выгнанні
Я спакойны нібыта мярцвяк, бо маю жыццё ў запасе
напоўненае табою, ракетамі і катэйлямі Молатава…
Гуляюся весела з лёсам, тваімі кудзеркамі, смерцю,
лаўлю матылёў бесклапотных, любуюся імі, а потым
частую парэчкавым джэмам і ў вышыню падкідаю:
“Няхай сабе цешацца сонцам і пахам ліпеньскіх кветак”.
Тэлепартацыя – хобі анёлаў, якім як і нам, у выгнанні,
карціць пасваволіць і… раптам ты шэпчаш: “Маўчы”.
Я гатовы маўчаць пра цябе матылям і знаёмым, але
так баюся аднойчы не ўспомніць задзірлівы смех
і твой выдых, як ветру павеў: “Сяргей, ходзь да мне!”,
Я гатовы маўчаць гэтак гучна, як гром навальнічны:
«Кахай мяне зараз! Паспей! Бо я маю ў запасе жыццё,
Ну а ты, мой чароўны матыль, толькі сённяшні дзень”.
Вільня, 2024 г.
Малюся…
Малюся за тых, хто не бачыць неба і за тых, хто на небе…
Малюся за ўсіх, хто яшчэ ў Беларусі і тых, хто не можа туды
патрапіць… Малюся за маці, дзяцей і ўнукаў сваіх і вашых,
за жонак малюся былых і сапраўдных, каханак і здрадніц…
Малюся, каб кожнаму новыя дні выпадалі і шчасныя ночы…
А вы, хоць зрэдчас, памаліцеся і за мяне…
Вільня, 3 чэрвеня 2024 г.
А давай?
А давай сустрэнемся на Віленскай пад дубам…
Мусіць, памятаеш таго фанабэрыстага фацэта,
у цені якога аднойчы згубілася сонца і мы,
у запэцканых цінаю шортах і басанож,
згаладалыя ўшчэнт
пазашлюбныя дзеці Куршскай касы –
гэткія параненыя морам і авантурамі каханкі.
То прыходзь, пасядзім крыху побач на лаўцы
з кубкам экспрэса і адной на дваіх цыгарэтай.
Узгадаеш пра… зрэшты, кажы што заўгодна –
сэнс размовы няважны цяпер, а прысутнасць
твая – цудадзейны медыкаментозны сродак,
які аднаўляе мае разумовыя здольнасці ўміг.
Ну дык што, убачымся на Віленскай пад дубам?
Я нарэшце сабраў для цябе цэлы пачак грашэй
і гісторый, якія належаць маглі б толькі нам.
Вільня, 11 чэрвеня 2024 г.