Чарговая суперская знаходка! Корпаючыся ў асабістым архіве ўчора адшукаў верш Галі Дубянецкай. Аўтарка пра яго ўжо нават і не памятае. Гэты верш нават і не друкаваўся ніводнага разу. Тут — першая публікацыя. Чытайце.
Мазаіка над безданню
Мы заварожаны размовай
як старадаўнім рытуалам
Мы заварожаны размовай
як улюбёнаю гульнёй
І зноў такое адчуванне
бы са знаёмага крышталю
– І зноў такое адчуванне –
п’ем незнаёмае віно
Снуюць павольны танец словы
мы з іх мазаіку складаем
Снуюць павольны танец словы
яшчэ не бачаны ўзор
І паўстае ў таемным ззянні
– уражанняў тае не хапае –
І паўстае ў таемным ззянні
абрыву тонкае лязо
Мацуем да яго карціну
бы рэстаўруем шпіль стагоддзяў
Мацуем да яго карціну
над хваль раз’юшаным выццём
І раптам рукі не стрывалі
і я за нейкую галіну
– О як жа рукі не стрывалі –
чапляюся як за жыццё
І я ад крыку ледзь ня гіну
ты ў наш узор яго ўплятаеш
А я ад крыку ледзь ня гіну
з яго ты робіш срэбны звон
І доўга зразумець ея можаш
што сапраўды а не гуляю
І доўга зразумець ня можаш
Даруй мне недарэчны сон
1988.