Мой самы ўлюбёны верш, нечакана створаны гэтым летам. Можа мне не хапае цяпла?
Мокне сумны залатарнік пад дажджамі і сцяжына
То схаваецца ў падлеску, то вужакаю заўецца…
За дажджамі, за лясамі, недзе там ня спіць жанчына;
Я здалёк яе бяссонне адчуваю хворым сэрцам.
Покуль сонца прадзярэцца скрозь упартую аблогу,
Невядомая, чужая, будзе мроіць пра былое.
Знойдзе ўрэшце і сцяжына шлях да ходжанай дарогі,
Па якой аднойчы пройдуць агаломшаныя двое.
У дажджах вядзе-ратуе невядомае імкненне,
Я, здаецца, змог бы бегчы лёгка аж да небакраю.
Што мне сумны залатарнік,
што разгубленыя цені!
Мы ідзем, мая жанчына,
мы з дажджом цябе спаткаем.
