Хросная маці маёй жонкі Галіны Дубянецкай– паэтка і даследчык літаратуры з Інстытута сусветнай літаратуры ў Маскве Любоў Турбіна. Таму няма нічога дзіўнага ў тым, што мы, па-сямейнаму, спрычыніліся да перакладу ейных вершаў на беларускую мову. Нешта з гэтага друкавалася ў часопісе “Дзеяслоў”, нешта яшчэ чакае свайго часу. Але, навошта чакаць…
Мост
Гэты мост праз рачулку ў тумане –
прабегчы таропка!
Толькі дошчачкі-костачкі хруснуць,
абрынуцца й кропка.
А вада ледзяная, густая, глухая, пад ёй зеляніна…
Ды сюды не прыводзіць да часу нікога сцяжына.
А на беразе тым толькі конь,
толькі стог пад навесам,
Ды ў вакенцы агонь –
толькі недзе далёка за лесам.
Хто каня выганяе на пашу –
пабачыш праз поле.
Каля самай вады
не дазволена смагу спатоліць.
Гэта месца – знаёмае быццам –
наўмысна забыта.
Вусны памяці ніткай суворай
трывала зашыты.
Зніклі лебедзі-гусі-ганцы
на заходзе, бы згадкі,
Да пары. На шчаслівай кашулі –
адно толькі латкі ды латкі.
Ні парома, ні чоўна – адно толькі мост,
нетрывалы, трухлявы,
І туман над ракой падымаецца
шчыльны, бялявы.
Па вуліцы Янкі Купалы
І вось што ў сне адбылося са мною –
Бацькоўскі дом абыйшла стараною,
Паўз Свіслач, а дом каля парку,
І вокны, што свецяцца ярка.
А вуліца ціха спаўзала ў цямрэчу…
Каменны той дом на рагу каля рэчкі
Па вуліцы Янкі Купалы
І голас – “Ну дзе ты прапала?”
Пазнала я мамін, ды хуценька нізам,
Мастком, а мне ўслед толькі рэха “Вярніся!”
Схавалася ў цень і прамокла.
А тата ўглядаецца ў вокны.
А побач са мной нехта быў альбо не?
Як пільна зірнеш – сілуэт мільгане.
Пакінула дом і адразу
Там з даху пападалі вазы.
***
Полацак, пяшчота і Сафія –
Грознае чарнобыльскае лета…
Землі пракаветныя, святыя,
Як злучыць, як выказаць ўсё гэта?
Не трывожце праху Еўфрасінні –
Заслужыла доўгаю дарогай…
На гары высокай, па-над плынню,
Падступае тайная трывога.
І з’яўленне дзіўнае Скарыны –
Сквер у прыцені, будынкі, сутарэнні…
Год ды месяц да твайго спачыну.
Слёзныя бяссонныя маленні.
Не ўратуе мудрая Сафія,
Несуцешны плач – не быць нам разам!
Папярэджанні чые гучаць скупыя,
Будучыні змрочныя наказы?
Дом паэта
Веніяміну Айзенштадту
І
І дзверы прарыпяць цішком,
Трапляеш ты ў сьвет ягамосьця,
Для зайздрасьці і дробнай злосьці
Недасягальны ён суздром.
Страсі з пантофляў пыл дарог.
З душы – пазнакі пустацвету.
І стануць ўцямнымі паэты
Чужых гаворак і эпох.
І папрастуе ў высі дух:
Жыцьцё – нішто, жыве – мастацтва…
А за вакном як святатаства
Таполевы віхурыць пух.
Як, і няўжо вось сьнег ізноў?
Я ж забягала цёплым летам…
Вось як убачыцца з паэтам –
Імгненьне што, што бег вякоў.
Сястры
І стаўся сьнег – здаецца, з ценю
Падаў нябачны нехта знак
І ты ў вагон зайшла – на сцэне –
І ўспыхнуў чэпчык быццам мак…
Пяшчотны твой, нібыта ў мамы
Пагляд раптоўна мне адкрыў…
А твой цягнік па ходзе драмы
Няўзнак скрануўся і паплыў.
Мільганьне рук – на першым плане
І міма надпіс: “Мінск-Масква”,
Але ніхто з нас пры растаньні
Патрэбных словаў не сказаў.
Зьнік незваротна чэпчык яркі,
Сьнег блісьне пырскамі сьлюды
Як у кіно. Ды страшна-палка –
Ты ад’язджаеш назаўжды.
Пераклад Сержука Сыса.