То была Боская ўзнагарода, найлепшае, якую меў і зведаў у сваім вірлівым і багатым на падзеі жыцці. Гэта я зберагу некранутым і схаваным у сваім сэрцы. Разумею, што нічога не было ў мяне раней нават блізка на падобнае. “Бо мы крыху ё”, — напісала яна.
Ілюзія датычнасці
На дзіду тэлевежы ў Каралінішках
штоноч нанізваю імжыстыя і сонечныя дні
сігналіць вежа мне зялёным і чырвоным
нібы дае ацэнку словам, а таксама ўчынкам
вакол – святло з вакон шматлюдных гмахаў
кіно нямое бонусам за жах і адзіноту
тады ўглядаюся ў жыццё, якое без фіранак –
каты на падваконнях,
цені архідэй,
бакалаў бляск
на кухні таньчыць пара,
ён, дальбог, вар’ят, яна – смяецца…
і я смяюся разам з віленскай кабетай,
паверыўшы ў ілюзію датычнасці
сябе да простага жыцця і сэнсу.
21.01.23.
Закаханы ў Жар-птушку…
Гэй! Вам кажу, тым, хто бачыў на дне кілішка з абсэнтам
як каціўся-блішчэў манетаю вартасцю ў 50 цэнтаў
па Пілімо, праз мост над Віліяй,
а далей – губляецца след,
задаволены сабою,
падобны на конскі хамут, дзед…
То быў я, ці палова мяне,
ці рэшта мяне ў 50 цэнтаў.
Астатняе забрала бясконцая пагоня за Жар-птушкай:
“Ату яе! Лаві, хапай… пёры ляцяць, якраз на падушку…”
Ды не, раніца ўжо наступіла чарговай зарубкай жыцця
Шэсцьдзесят першай…
каціся манетай бліскучай, дзіця,
Можа ўчэпішся ў хвост няўлоўнаму цуду,
а можа і не…
Прамаўчу, не скажу, хоць катуйце…
Не выдасць сакрэт
Закаханы ў Жар-птушку,
падобны на конскі хамут, дзед.
26.01.23.
У.Ш.
Нас забіваюць нашы гарады –
Палоняць дух і адрываюць крылы,
Паўзуць гады, ляцяць гады
Цяпер ужо да самае магілы…
Твой — Беласток, а Вільня — не мая,
Хаця інакшага цяпер ужо не маю.
Сціскае шыю па начах змяя
І я паволі ў Вільні паміраю.
Так марылі з табою пра адно —
Каб паляцець, паспець, пераадолець,
Каб стала мёдам горкае віно,
А ты свае: “Przestan pierdolić”.
Зматала нітку памяці ў клубок,
Сядзіш чакаеш цудаў, ці спакою.
Я мог бы закахацца ў Беласток,
Калі б яго з’яднаць з табою…
28.02.2023.
* * *
Уршулі Шубзда
Вымкнуў вочы з кубачка ранішняй кавы гаркавай
тут, на Ісландас, дзе мы сінкрэтычна і смела ядналі
сябе – фантазёры, пазёры, творцы сумежных паэм
позірк каўтае прагна смелыя змены ў строях жанчын
у колерах неба і вось… гэты бэз… у якога пупышкі набухлі
як цмочкі твае, калі іх нахабна кранаў вецер Вільні…
каву дап’ю, і тады загарну сваё сэрца збалелае ўшчэнт
у квіток “Экалайна” – яму яшчэ моцна карціць да цябе
