Лета ў дол лістотай падае імкліва,
Заціраюць ласьцікам фарбы туманы.
Пад нагамі хрупаюць чаўленыя сьлівы,
Нос казычуць п’янкім водарам яны.
А на ўскрайку вёскі – дзікія аджыны
Палымяным лісьцем вабяць зрок здалёк.
Не, не стану збочваць з роснае сьцяжыны,
На шляху да лета паскараю крок…
Зябка ды паныла на палях-абшарах,
Дзе зусім нядаўна лётаў матылём.
Сонца праглынулі восеньскія хмары,
Разганюся зараз і ўзмахну крылом!
З шэрае юдолі, адзіноты лютай,
Далячу ды плюхнуся ў сонечны разьліў,
Дзе не будзе болей тумановых путаў,
Хрусту пад нагамі перасьпелых сліў…
Верасень, 2018 год.