Неяк сядзела дачка каля агменю зь Сержуком Сысам. І пачаў паэт дапытвацца, да каго ён падобны. Альжбэта паглядзела на Сыса ў сьвятле полымя: «Павук». Сыс усьцешыўся (нездарма кнігу гэтак назваў), пацікавіўся: «А мама твая хто?» «Малінаўка»— адказала дачка. Ні я, ні дачка той малінаўкі ня бачылі ніколі. Але назаўтра паміж першым і другім паверхам хаты з боку агменя зьявіліся птушачкі, зьвілі гнязьдзечка. Лётаюць шэранькія з памаранчавай грудкай. Малінаўкі. Сыплю зярняткі, хлеб крышу. Не ядуць. Ловяць жамяру, чарвякоў зьбіраюць. Ужо і я чарвякоў капаю — сваім трэба дапамагаць. Сьмяюся зь сябе, а яшчэ болей, калі ўяўляю, як Сыс сваім павукам мух ловіць.