Шчодрыя снегапады напрыканцы студзеня агарнулі мяне нейким элегічным настроем, а ў выніку нарадзіўся лірычны верш, прысвечаны Сяргею Верацілу і лысай Гары, дзе ён пакінуў амаль дзесяць год свайго жыцця. Сёння там – пустэльна і бялютка, ажно мурашкі па скуры бягуць.
Паслухай, дзядзечка, у нас
Усё засьнежана дарэшты…
Чытаць па сьнезе — самы час,
Ды нешта не ідзеш ты…
Вакол – здзічэлы краявід:
Нібы на ўскрайку сьвету.
І толькі я, як сьледапыт,
Шукаў твае прыкметы.
Але ні сцежак, ні сьлядоў
На Узгор’і не знайшлося,
Ніхто не кінуў жменю слоў –
Даўно перавялося!
Вось нашы Буды—тры дубы,
Вось азярынка ў коме,
Твая вартоўня – дом журбы,
А ты не выйшаў з дому…
2015.